de AA

Deze week hebben we besloten om geen verzinsel neer te schrijven. We weten dat jullie allemaal ook erg benieuwd zijn over hoe het nu echt met Stan en Prisca gaat. Deze week dus een tekst over ons ware leven, hier in Thailand.

We zijn deze wek naar een bijeenkomst geweest geleidt door Monik Lai. We willen graag met jullie delen wat daar is gebeurd.

[Monik Lai]
"Kijk.. wat fijn om al die bekende gezichten vandaag weer te zien.
Hoe is jullie week geweest..?"

[zaal]
geroezemoes

[Monik Lai]
"Da's goed om te horen…
Vandaag hebben we een nieuw gezicht in ons midden.
Pristan, zou je even naar voren willen komen en jezelf voor willen stellen aan de groep?"

[zaal]
valt stil..
iemand kucht..
we horen voetstappen
Pristan loopt naar de spreekstoel en tikt op de microfoon.
Deze geeft een schrille pieptoon weer.

[Pristan]
"Mijn naam is Pristan en ik heb ADHD"

[zaal]
"hallo Pristan"

[Pristan]
"Ik denk .. nee ik weet…. ik vertoon de symptomen al lange, lange tijd. Maar ik heb nooit ingezien, of nooit in willen zien dat de consequenties van het hebben van ADHD ervan zo'n verreikende gevolgen kon hebben.
......."
zucht....
Pristan werpt een zoekende blik de zaal in.....

[Monik Lai]
"Kun je ons vertellen hoe je tot deze conclusie bent gekomen?"

[Pristan]
"Ik heb altijd al een overdosis aan energie gehad. Maar ik heb er altijd mee kunnen leven. Mijn vrienden wijten het soms wel aan ADHD, maar verder dan erover grappen ging dat niet. Niemand nam het serieus. Ze waren altijd wel blij dat ik de stiltes in een saai verjaardagspartijtje kon vullen.
Maar ongeveer 4 maanden geleden knapte er iets in mij....
Ik werd züchtig. Ik had meer prikkels nodig om door te kunnen leven. In mijn eigen stad kon ik niet meer functioneren. Ik had van alles geprobeerd. Maar om aan mijn prikkelzucht te voldoen moest ik het verderop zoeken.
Ik liet mij leiden, zoals vele van jullie hier zullen herkennen, door mijn steeds groter wordende behoefte aan veelvuldige input. Ik dwaalde verder en verder langs steden, dorpen, stranden... zelfs naar onderwaterse oorden....
Bewust geworden naar mijn groeiende drang tot prikkels probeerde ik af te laden. Weg te bewegen van de bekende situaties welke mijn 'cue' waren die de züchtigheid opriep. Ik probeerde langer op één plek te blijven. Zodat ik in de nieuwe laag-prikkelende omgeving af kon kicken.... Maar de drang tot prikkels was groter en dreef me verder en verder ........."

[een stilte valt. Maar de zaal wacht geduldig af. In deze rust vertelt Pristan verder]

[Pristan]
"Of het je dagelijks leven beïnvloedt Ja..... Ik zie mijn vrienden nooit meer. Zelfs mijn ouders heb ik al vier maanden lang niet meer face to face gesproken... De mensen die ik nieuw ontmoet blijven nooit langer dan 3 weken in mijn buurt. Ja, dat zet je wel aan het denken......
Sinds enkele maanden krijg ik ook steeds meer fysieke symptomen Ik vertoon veel vaker jeukende bultjes op mijn huid. Mijn darmflora is bij tijd en wijle niet helemaal optimaal. Mijn huid verkleurd steeds vaker rood of bruin.....
Ik vind nergens meer rust. Ik reis maar door en door.... Ik ben nu al voor de derde keer hier in Bangkok...en de vijf maanden die ik in rust wilde doorbrengen zijn nog lang niet voorbij....."

[Monik Lai]
"Het is goed dat je hier bent gekomen. Vanaf nu zul je rust vinden. Volgende week zullen we met een meditatiecursus beginnen...."

[zaal]
knikt instemmend

[Pristan]
"Hoe weet jij dat? Dit is al de 7e praatgroep deze week..... ik moet trouwens weg. Ik heb donderdag een vlucht naar China, want ik ben in Zuid-oost Azië alweer uitgekeken. Hebben jullie geen high-input stoom cursus voor me?"